O książce: rok / O tym, że nie jestem taki jak wszyscy, przekonało się podczas wyjazdu do Messedine. Miałem wtedy dziesięć lat i zgodnie ze zwyczajem naszego klanu, ojciec zabrał mnie do zaprzyjaźnionego z nami klanu Orel, aby znaleźć dla mnie narzeczoną i zgodzić się na ślub, który nie nastąpi szybko. W klanie Irbis zwyczajem było wcześniejsze poślubienie pierwszej żony i urodzenie pierworodnego dziecka w wieku siedemnastu lat. Dopiero po narodzinach dziedzica człowiek z naszego klanu mógł zostać wojownikiem, aby linia nie została przerwana. W jaskiniach Pochmurnego Grzbietu znajdował się klan Irbis, przewyższający wszystkie inne klany naszego plemienia, które nosiły dumne imię Ludu Gór. Nawet wyżej niż Klan Orła. Mieszkaliśmy w ciepłych jaskiniach, które ogrzewało gorące powietrze unoszące się skądś z niedostępnych głębin. W naszych domach było ciepło i sucho przez cały rok, niezależnie od tego, jak zimno było na zewnątrz zimą. Jednak to pobłogosławione przez bogów miejsce miało też swoją specyfikę – w naszym klanie nigdy nie rodziły się dziewczynki, a magowie bardzo rzadko rodzili się wśród przyszłych wojowników. Do plemienia Ludzi Gór zaliczały się klany Orła – starszy klan, Złoty Orł, Gronostaj i Irbis. Żyliśmy dość słabo, jak na standardy innych plemion, ale nasi wojownicy byli wysoko cenieni - bezpretensjonalni, bezlitosni i zaciekli szermierze - najlepsi z najlepszych.